به شکل دقیق، تاریخ پیدایش نساجی در ایران، هنوز مشخص نشده‌است اما
به صورت احتمالی، همزمان با پیدایش تمدن در نظر گرفته می‌شود. پوشاک در ایران، در افسانه‌های ایرانی و نوشتار تاریخ‌نگاران، مورد اشاره قرار گرفته‌است. فردوسی و شماری از تاریخ‌نگاران شرق و
غرب، کیومرث را مبدع استفاده از پوست و موی جانداران به عنوان
پوشاک، دانسته‌اند. برخی از تاریخ‌نگاران نیز از هوشنگ به عنوان نخستین مبدع استفاده از پوست جانداران به عنوان پوشاک، یاد کرده‌اند. فردوسی، تهمورث را به نوعی، آغازکنندهٔ نساجی در ایران، دانسته‌است. یافته‌هایی در شمال
ایران، از حدود ۶۰۰۰ سال پیش از میلاد، وجود دارد که به بافت پشم در آن دوران، اشاره می‌کند. اکتشافات دیگری در مرکز ایران که مربوط به ۴۲۰۰ سال پیش از میلاد است، نشان داد که از این سال‌ها، پوست جانداران، دیگر تنها پوشاک رایج در فلات ایران نبوده‌است. پوشاک دوران باستانی ایران، شکلی پیشرفته گرفت و جنس پارچه و رنگ پوشاک در آن دوران، اهمیت بالایی یافت.
بر اساس جایگاه اجتماعی، مقام، اقلیم منطقه و فصل، پوشاک پارسی در دوران هخامنشیان به فرم‌های گوناگونی درمی‌آمد. فلسفهٔ مورد استفادهٔ این پوشاک، علاوه بر ویژگی کاربردی بودن، نقشی
زیباشناختی نیز داشت. در این دوران، انواع گوناگونی از پارچه و رنگ (شامل فیروزه‌ای) رواج یافت. پارس‌ها تا حد قابل توجهی در پوشاک، از مادها الهام گرفته بودند. دیگر ویژگی پوشاک باستانی این کشور، وجود زینت‌های بسیار بر پوشاک و سلاح است
.[۲]فلسفهٔ پوشاک پارسی نه تنها ویژگی کاربردی بودن را شامل می‌شد، بلکه شامل نقش زیباشناختی نیز می‌شده‌است. در دوران باستان، این پوشاک، به نوعی نشان‌گر شخصیت و شکوه صاحب آن، بوده‌است. پارس‌ها اهمیت بسیاری به انتخاب گونهٔ پارچهٔ پوشاک خود، می‌دادند. بر اساس اطلاعات کنونی، معیارهای آنان در پارچه، شامل جنس و رنگ آن، بود.
پارچه‌های گوناگونی از جنس ابریشم، پنبه و پشم (الیاف طبیعی) وجود داشت و رنگ‌هایی چون نارنجی، سفید، زرد، قهوه‌ای، فیروزه‌ای و بنفش، مورد استفاده قرار می‌گرفتند. همچنین پنداشته می‌شود که رنگ ارغوانی، دارای ارزشی ویژه بوده و در پوشاک سلطنتی یا سطح بالا، به کار برده می‌شده‌است. شاهان از طیفی از این رنگ، در پوشاک خود بهره می‌بردند؛ در حالی که طلا نیز به
عنوان زینت، در آن به کار می‌رفت. برخی پارچه‌ها با حاشیه و برخی بدون حاشیه، به کار می‌رفتند.[۳]
